Babka lancetowata (Plantago lanceolata L.) – bylina z rodziny babkowatych o długich, wąskich liściach i pędach kwiatonośnych wyrastających w czasie kwitnienia do wysokości 40 cm. Inne nazwy: babka wąskolistna, języczki polne. Rośnie w stanie dzikim prawie w całej Europie, na północy Afryki i na zachodzie Azji. Obecna też jest na innych kontynentach jako gatunek zawleczony, bo przystosowuje się łatwo do różnych warunków. W Polsce babka lancetowata jest gatunkiem pospolitym.

• Surowiec zielarski – łodygi i wysuszone liście, które zbiera się od maja do września i suszy w temp. do 40 °C w miejscu o dużym przewiewie.
• Główne związki chemiczne – irydoidy (katalpol i aukubina), a także śluzy, flawonoidy i garbniki. Liście babki lancetowatej zawierają również sole cynku i potasu.
• Działanie – babka lancetowata działa rozkurczająco na mięśnie górnych dróg oddechowych i stosowana jest jako środek wykrztuśny i przeciwkaszlowy. Przyjmowane doustnie wyciągi z liści tej rośliny stymulują wytwarzanie substancji chroniących przed wirusami. Zewnętrznie stosowane są odwary, które mają działanie antyseptyczne i przeciwzapalne, głównie w chorobach śluzówek i skóry. Sok ze świeżych liści babki pomaga w regeneracji naskórka i w gojeniu ran.