Bylica piołun (Artemisia absinthium L.), nazywana zwykle piołunem – roślina z rodziny astrowatych wysokości ok. 1 m, o rozkrzewionej łodydze, szarawych lub zielonkawych liściach i podziemnych kłączach, dzięki którym rozmnaża się wegetatywnie. Piołun występuje powszechnie na półkuli północnej. Pospolity w niektórych regionach Polski, na nieużytkach, przy drogach polnych i leśnych. Rośnie najczęściej na glebach wapiennych, bogatych w azot.

• Surowiec zielarski – wysuszone ziele piołunu.
• Główne związki chemiczne – olejek eteryczny (do 1,7%, zawierający głównie tujon), gorzkie glikozydy, związki kumarynowe, potas, witamina C, kwasy organiczne, żywice, garbniki, flawonoidy.
• Działanie – piołun jest rośliną toksyczną i można go stosować w bardzo małych dawkach wyłącznie po konsultacji z lekarzem. Dzięki swej goryczy piołun pobudza wydzielanie soku żołądkowego i wzmaga apetyt. Pomaga przy wzdęciach i kolce jelitowej. Olejek eteryczny działa żółciopędnie i stosowany jest w leczeniu chorób pęcherzyka żółciowego. Piołun wykazuje również działanie odkażające. Używany zewnętrznie działa toksycznie na pasożyty, takie jak owsiki, wszy, świerzbowce. Płukanki z tego zioła można stosować przy zapaleniu gardła. Okłady z piołunu pomagają przy oparzeniach i trudno gojących się ranach.