Bez hebd, dziki bez hebd (Sambucus ebulus L.) – roślina wieloletnia z rodziny piżmaczkowatych [dawniej także w bzowatych lub przewiertniowatych]. Rośnie dziko w Europie, Azji Zachodniej, w Turkmenistanie, na Kaukazie i w Afryce Północnej. W Polsce bez hebd jest dość pospolity na południu kraju. Inne nazwy zwyczajowe i ludowe: baźnik, bez karłowaty, bez leśny, bez niski, bez zielny, chabie, chabina.

• Surowiec zielarski – głównie korzeń, czasem owoce. Korzenie zbiera się jesienią i wczesną wiosną, suszy się je w temperaturze do 40 °C.
• Główne związki chemiczne – garbniki, antocyjany, glikozydy, cukry, olejek eteryczny, kwas izowalerianowy, sole mineralne, saponiny, pektyny, trójterpeny, witaminy.
• Działanie – napotne, moczopędne, przeczyszczające. Wyciąg wodny z korzeni bzu hebd stosowany jest w przewlekłym kaszlu, stanach zapalnych dróg moczowych, puchlinie wodnej. Okłady z papki korzeni i owoców stosuje się w nerwobólach oraz w chorobach i dolegliwościach reumatyczno-artretycznych.